Ay ve Güneş

 1. BÖLÜM

Yalnızlık

 O sabah okula geç kalkmıştım, hemen formamı giyip, çantamı sırtıma takıp çıktım. Geç kaldığım için etrafımla hiç ilgilenmedim. Okula giderken aklıma takılan bir şey vardı. Her sabah okula giderken ayyaş babamla karşılaşırdım. Da doğrusu kapının önünde sızmış bir şekilde karşılaşırdım.

 Annem mi hiç tanıma fırsatım olmadı. Tahmin ede bileceğiniz üzere babamın bana hiç bir yardımı olmadı. Bu yaşıma kadar babaannem beni büyüttü. Babaannem çok sert birisiydi çok katı kurallara sahipti. Ne olursa olsun her zaman aksam yemeğinde birlikte olurduk.  

Okul çıkısı ailelerin çocuklarını almak için geldikleri zaman içimde anlamadığım bir öfke belirirdi her seferinde, etrafıma zarar vermek isterdim. Sakinlemek için parka gittim; ördekleri ve kazları izlemek bana her zaman huzur verir. Bir banka geçip izlemeye başladığım anda 16,17 yaşlarında iki çocuk oturduğum banka oturdular biri sağ tarafıma ötekisi sol tarafıma oturdu. Sol tarafım da ki çocuk kulağıma yaklaşarak paramı istedi. Hiç param yoktu sadece annemden kalan eski gümüşten yapılma ay ve güneş sembollü bir kolyeydi. İki çocukta sanki gölü izliyormuş gibi davranıyorlardı. Bir anda belimin üstünde bir soğukluk hissettim. Muhtemelen bir çakıydı. İlk kez yaşamamıştım bu durumu. Her zaman ikisinden birinde bıçak bulunurdu ama hiçbir zaman ikisinde de bıçak bulunmazdı çünkü iki bıçaktan kurtulmak bir bıçaktan kurtulmaktan daha zordur. Bıçaklı olan şantaj yapar, boş olan parayı alırdı. Her hangi bir yakalanmada para riske girmez bu sayede. 

Bu hayatta en değerli varlığım annemden kalan kolyeydi. Annemi hiç görmemiştim, bu kolye benim annemin bana bıraktığı tek şeydi. Ne pahasına olursa olsun bu kolyeyi veremezdim. Fiziksel olarak ikisi de benden güçlüydüler. Her han gibi anda çakıyı uzaklaştırıp kaçmam lazımdı. 2-3dk sesiz bir sekil de oturduk onlar paramı vermemi beklerken ben en ufak bir hata bekliyordum. 

Beklediğim an gelmişti çakının soğukluğunu algılamıyorum artık. Ani bir hareketle çakıyı kendimden uzaklaştırdım ve tüm gücümle koşmaya başladım 10dk kaçmadan sonra bir evin önünde soluklanmak için oturdum ve dinlendim. Saat geç oluyordu aksam yemeğine yetişmem lazımdı. Evin yolunu tuttum. Eve geldiğimde kimse yoktu. Ne olursa olsun babaannem aksam yemeğini kaçırmazdı.